کد مطلب:38864 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:30

گنجینه پرسمان » اهل بيت

حضرت علي اشتياق وافري به مرگ داشتند، پس چرا براي شب اوّل قبر گريه ميكردند؟

در اين باره چند نكته شايان توجه است:

1. آنچه كه در پيشوايان معصوم و اولياي الهي نسبت به مرگ وجود دارد، انس با مرگ است نه اشتياق به مرگ، چنان كه حضرت عليميفرمايند: والله لابن ابي طالب آنس بالموت من الطفل بثدي امّه; به خدا قسم علي بن ابي طالب به مرگ از طفل به پستان مادرش، مأنوستر است.(بحارالانوار، علامه مجسلي، ج 28، ص 233، مؤسسة الوفأ.)

اولياي الهي واهمهاي از مرگ ندارند. چون ميدانند با مرگ روحشان از تن مادي جدا شده و كمال خود را طي خواهد كرد و اين به معناي اشتياق آنان به مرگ و زود مردن نيست.

2. يكي از صفات برجستة مؤمنان كه در آيات متعددي به آن اشاره شده، خوف از عذاب و رجا و اميد به رحمت خداوند است. كه بايد در انسان به طور مساوي وجود داشته باشد و هيچ يك فزوني نيابد; وَيَرْجُونَ رَحْمَتَهُو وَيَخَافُونَ عَذَابَه(اسرأ،57).

چرا كه غلبه خوف بر اميد، انسان را به يأس و سستي ميكشاند و غلبه رجأ و طمع، انسان را به غرور و غفلت وا ميدارد و هر دو به تنهايي دشمن حركت تكاملي انسان در مسير او به سوي خدا است.

بديهي است كه پيشوايان معصوم: با رسيدن كمال اين صفت را دارا بودند. هم اميد به خدا در وجود آنان در حد اعلا وجود داشت، هم خوف از خدا.

3. براي اولياي الهي خطا، مفهوم وسيعي دارد و از نظر آنان، گناه تنها ارتكاب محرمات و ترك واجبات نيست، بلكه ايشان چون در اوج كمال و قرب خداوند قرار داشتند، حتي ترك اولي را نيز خطا دانسته و كوچكترين توجه به غير معبود و محبوبشان را گناهي بزرگ ميشمرند; حسنات الابرار، سيئات المقربين، از اين رو به خاطر احتمال صدور چنين ترك اوليهايي به استغفار و عذرخواهي از خداوند رو آورده و به خاطر ترس از باز خواست، و پذيرفته نشدن در درگاه الهي گريه و زاري و استغفار ميكردند.